Lasy Skaliskie
Lasy Skaliskie, to duży obszar leśny, rozciągający się na północ od szosy węgorzewsko-gołdapskiej w pobliżu miejscowości Budry i Banie Mazurskie i sięgający praktycznie do granicy rosyjskiej. W okresie polodowcowym znajdowało się tutaj wielkie polodowcowe jezioro. Ostatnimi po nim pozostałościami są uroczyska: Bagno Minta i Rysie Bagno.
Góry Klewińskie
Z daleka przypominają Bieszczady. Wrażenie potęguje się, gdy poznaje się je z bliska. Niezwykle dziki obszar o charakterze górskim. Głębokie jary, urwiska, buczyny, strumienie, a w dole bagniska. Jeziora zagubione w tym naturalnym krajobrazie także mają bieszczadzki charakter. Idąc naturalnym brzegiem Jeziora Czupowskiego ma się nieodparte wrażenie, że to słynne Jeziora Duszatyńskie koło Komańczy.
Puszcza Borecka
Spośród polskich puszcz trzy mają miano tych najbardziej dzikich – to Białowieska, Romincka i właśnie Borecka. Nie byle jaka to puszcza. To pierwotny las, pokryty nieprzebytymi chaszczami, mokradłami. Tu lepiej nie schodzić z udeptanych ścieżek. Jak opisywał Mieczysław Orłowicz, lasy boreckie obfitują w liczne ciche ustronia, które w lecie ściągają licznych turystów i letników niemieckich. Niegdyś dogodnym punktem oparcia da wycieczek była stojąca w środku lasu gospoda Leśny Zakątek.
Puszcza Romincka
Tury, jelenie i John Malkowich. Uznawana za drugą po Białowieskiej pod względem dzikości Puszcza Romincka, zwana „polską tajgą” - to
prawdziwy skarb natury. Rozległe torfowiska porosłe świerczyną przypominają lasy Kanady i syberyjskiej tajgi. Duże różnice wysokości dochodzące do dwustu metrów tworzą unikalną wartość przyrodniczą. Bagienne i torfowe doliny, niecki jezior i licznych naturalnych rzek otaczają wyniesienia. Występują tu niemal wszystkie rodzaje lasów: sosnowo-świerkowe, grądowe, olsowe, dąbrowy. Bobry poprzegradzały tamami strugi, strumienie,
rzeczułki zmieniając je w leśne stawy i rozlewiska.
Gołdapa i Węgorapa
W północnej części Dzikich Mazur dominuje system połączonych rzek Gołdapy i Węgorapy. Niezwykłość ich polega na tym, że tworzą zróżnicowany charakter wodny. Gołdapa to rzeka miejscami górska, gdzie trzeba płynąć bystrzami i przełomami. Znajduje się w niej wiele naturalnych przeszkód. Jest to rzeka nadal dzika i odludna, dzięki czemu nie zatłoczona kajakami. Węgorapa zaś ma charakter rzeki meandrującej z rozlewiskami, jarami, brodami pełnymi powalonych konarów.